سنّت چیزی است که از دائو زاده شود. ذات دائو را نام نیست، به‌اجبارش اگر نامیم، گوییم دائو. همچنین، ذات سنّت را صورت نیست، اگر لفظی وام گیریم، با لفظ سنّت بدان اشاره می‌کنیم. ذات و حقیقت سنّت مشتمل است بر دو وجه نیستی و هستی. اگر سخن از وجه نیستی‌اش باشد، چیزی نیست مگر تجلّی دائو. اگر سخن از وجه هستی‌اش باشد، چیزی نیست مگر کاربست و ابزار. تحقّق باطن آن (در درون خویشتن) پرداختن بدان جنبۀ نیستی‌اش است و تخلّق به ظاهر آن پرداختن به کاربرد و فایدت آن است. همچنانکه گفته‌اند که صورت‌ها از بی‌صورتی پدید آید و به تبع آن چیِن و کوئِن (آسمان و زمین) حیات یابند، همچنین ظاهر سنّت ظهورِ بی‌دانشی است و به تبع آن دانش راستین حاصل آید.

- مجموعه آثار تای‌گو (تای‌گُو جی 太古集)، مقدمه.
- هائو داتُنگ (郝大通؛ 1149-1212م‍.)، ملقب به تیِن‌ژان‌دْزی (恬然子؛ استاد خاموش) و تای‌گو دائوژِن (太古道人)، یکی از پیران هفتگانۀ طریقت خلوص تام (چِوئِن‌جِّن 全真).

教者，道之所以生也。道本無名，強名曰道。教本無形，假言顯教。教之精粹，備包有無。故以無言之，存乎道體。以有言之，存乎器用。體之以爲無，用之以爲利。若曰有形生於無形，則乾坤安從而生；用教化於無知，則真知安從而出。若夫太極筆分，三才定位，布五行於玄極，列八卦於空廓，發揮七政，躔次紀綱，垂萬象於上方，育韋靈於下土。