دربارۀ ...
سنت دائویی کانون آیین‌های طریقتی شـرق دور است
که در مقام وارث «راه درون» در سنت عتیق چیـن، زمانـی در
عصر حکومت «جَّو»ی شرقی (حدوداً قرن ششم ق.م.) در بند اخلاقیات
عُرفی نماند و رفته‌رفته استقلال آیینی یافت. تعالیم این سنّت گنجینه‌هایی است
در علم، در ذوق و عرفان، در بحث و حکمت. بعد از گذشت قرن‌ها، هنوز چیزی
چـشمگیـر از این گنـجینه‌ها بر جستجوگران آن عوالـم معنوی منکشـف نگشته است.
علّـت مـادّی آن (در میان علـل چهارگانه) فراهم نبـودن مطالعـات جدّی دربـارۀ سـنّـت
دائویی است، خاصـه در ایـران‌زمیـن و به زبـان فارسـی. نـاآشـنـایی با معـارف دائویـی،
دیدگاه‌های نامأنـوس، ترجـمه‌های نـاقص، شتـاب‌زدگی و سبـک شمـردن جایگاه آییـن
دائویی متاسفانه سبـب شـده است بیشتر مطـالعاتی که دربـارۀ این سنت بـه زبان
فارسی پدید آورده‌اند، دقت و جدّیـت شایسـته و بایسته را نداشـتـه باشد.
«مطالعات دائویی» در پی تعـلیم ناب دائویـی می‌کوشـد که از سـدّ
نقائص مذکور بگذرد و ترجـمان حقائق این سنّت باشد.
دنباله | خبرنامه