یِوی بزرگ (دایِو 大禹) گفت:
خِردِ بشری خطرآفرین است،
خردِ دائویی لطیف، ذاتی و متوحِّد است،
مرکز [ِوجود] را با آن به دست می‌توان آورد.

- شُّوجینگ (書經؛ دفتر اسناد تاریخی)، 1.3.13

توضیح دربارۀ خردِ بشری و خردِ دائویی

خردِ بشری (ژِن‌شین 人心) عقلِ استدلالی است که در متون دائویی اشاره بدان از جهت انذار راهزنی‌های این مرتبۀ تعقلی است برای سالکان، چرا که نظر به خصیصۀ برون‌گرایِ آن، در بند تبدّلات ده‌هزار موجود (یعنی همه موجودات عالم) است. این مرتبۀ تعقلی را همچنین به‌رمز میمون استدلال‌گر و اسب عاقبت‌اندیش گفته‌اند. بنابه آموزه‌های دائویی اگر این میمون مهار نشود و اگر این اسب رام نگردد، به روان (شِّن 神) آسیب توانند زد. خلاصه آنکه برای آزادی روان و بازگشت آن به تُهی (شِو 虛)، به سکوتِ عقلِ موذی (وان‌شین 頑心) نیاز است.
امّا خردِ دائویی (دائوشین 道心) را در سنت کیمیای درون (نِی‌دان 內丹) گفته‌اند «آسمان درونی»: قوۀ تعقلی که در وجود آدمی استوا دارد و سالک دائویی، به‌توسط آن، دِه (德 راستی) تواند داشت به سوی دائو (道 حقیقة الحقائق). خردِ دائویی قبله‌نمای روان (شِّن 神) است، دِه جهت استقبال است و قبلۀ آن وُوجی (無極؛ غایت نیستی) است.